The Flaming Lips in concert

Paradiso, 27 april 2006
Gisteravond stonden the Flaming Lips in een uitverkocht Paradiso. Vooraf maakte ik wat zorgen; ik heb een haat-liefde verhouding met deze band. Het is de favoriete groep van een vriend, op wiens muzieksmaak ik over het algemeen blind vaar. Maar tot mijn verbazing was de eerste indruk bij de eerste confrontatie met de muziek sterk wisselend; een aantal nummers vond ik fantastisch, de rest moeilijk verteerbaar. En dat is zo gebleven; het ene moment zweer ik erbij, de keer erop vliegt de cd er na drie seconden weer uit. Het was gisteravond dus spannend in wat voor bui ik zou zijn…
Het bleek dat ik me geen zorgen had hoeven maken. Het optreden was echt een grote belevenis. De band leefde zich volledig uit, waarbij elk bandlid iets speciaals bijdroeg. Al mijn favoriete nummers werden gespeeld, waarbij het geheel werd ondersteund door treffende videobeelden, confetti, slingers en een stuk of 50 supergrote ballonnen die over het publiek dansten. Zoals een titel als “Yoshimi Battles the Pink Robots” doet vermoeden, waren een ook aantal absurde componenten toegevoegd. Het podium stond gedurende het hele optreden vol met ruimtewezens, superhelden en kerstvrouwen, die in een constant lichtgevecht verwikkeld waren. Hierbij werd de strijd tussen de Christelijke kerk en de kerk van de Wetenschap uitgebeeld, waarbij de Flaming Lips heel toepasselijk in het midden stonden. En dat zij de strijd zouden winnen was niet meer dan logisch; het was per slot van rekening hun show.
Tijdens het optreden snapte ik opeens ook een recensie over de laatste cd waar gesproken werd over een kerk van blijdschap. Tussen de nummers door nam de zanger ruim de tijd om ons te wijzen op diverse maatschappelijke problemen, waarbij hij nadrukkelijk wees op onze eigen verantwoordelijkheid. Dit leidde bij mij echter geen moment tot ergernis; sterker nog, het hoorde er absoluut bij. Het gaf het geheel inhoud en zorgde voor een perfecte balans. Hierdoor werd het meer dan alleen een mooi optreden; the Flaming Lips, maar ook jouw aanwezigheid bij dat specifieke optreden, deden er opeens toe. Al met al een zeer bijzondere gebeurtenis. Ik raad iedereen aan dit optreden tijdens Pinkpop vooral niet te missen; al was het maar om de show.

Infadels op bevrijdingsfestival Groningen

Afgelopen vrijdag stond het gezelschap in een uitverkocht Vera. Het was het tweede optreden in Groningen binnen een paar maanden. Begin januari hadden ze de stad al op zijn kop gezet tijdens Eurosonic. Voor de mensen die dat gemist hadden was er nu een herkansing.

Het duurde een aantal nummers voordat de zaal echt los kwam, maar aan het eind van het optreden was het publiek om. De Infadels zetten een opzwepende show neer, waar de energie vanaf spatte. De zanger, maar vooral de toetsenist leefden zich volledig uit, wat een belevenis was om naar te kijken. Mede hierdoor duurde het een tijd voordat het begon op te vallen dat veel van de muziek toch wel op elkaar leek… Het optreden moest het hebben van een beperkt aantal aansprekende nummers. Maar volgens mij heeft dit er meer mee te maken dat ze nog maar 1 cd uit hebben gebracht, en simpelweg nog geen uitgebreid repertoire hebben. Alle ingrediënten voor succes zijn verder aanwezig; een aantal opvallende persoonlijkheden, de verzorgde uitstraling en goed opgebouwde show, leuke muziek en vooral een enorme dosis energie. Het geheel heeft wel iets weg van Kaizers Orchestra. Maar ik kan me mindere bands voorstellen om mee vergeleken te worden.
Toen werd aangekondigd dat de Infadels de afsluiter zijn van het Bevrijdingsfestival in Groningen, en daarmee voor de derde keer in 5 maanden terug komen in de Parel van het Noorden, ontstak de zaal in luid gejuig. Groningen is nog niet van ze af!

http://www.cultuurpaleis.com/5mei/index.html
http://www.infadels.co.uk/

Herinnering aan mijn droeve hoeren; een ‘lekker tussendoortje’

Herinnering aan mijn droeve hoeren
Gabriel Garcia Marques
Meulenhoff 2004, ISBN 9029076070

Gabriel Garcia Marques is een paar maanden geleden met stip in mijn top tien van favoriete schrijvers terecht gekomen. Het was alweer zo’n zeven jaar geleden dat ik “Honderd jaar eenzaamheid” gelezen, volgens velen zijn meesterwerk. Maar ik herinner me vooral dat het erg veel doorzettingsvermogen kostte om erdoor te komen en ik blij was toen het eindelijk uit was. Ik heb echt even staan twijfelen toen ik een half jaar geleden “Liefde in tijden van cholera” voor 8 euro bij de boekhandel zag liggen. Uiteindelijk heb ik het toch maar gekocht, en na een paar maanden had ik genoeg moed bij elkaar geschraapt om het te gaan lezen. De dagen erop waren het boek en ik onafscheidelijk… Als ik mijn ogen sluit, zie ik nog steeds een film aan beelden en proef de sfeer van het boek. Werkelijk een meesterwerk.

“Herinnering aan mijn droeve hoeren” is zijn meest recente roman. Garcia Marquez voert je mee in de wereld van een eenzame oude man. Wanneer deze zich op zijn negentigste verjaardag trakteert op een jonge maagd, wordt hij voor het eerst van zijn leven overvallen door de liefde. In een kleine 126 pagina’s wordt deze liefde op gepassioneerde wijze beschreven, met alle uitspattingen, onzekerheden en overdenkingen van iemand in een soort late midlifecrisis. Het geheel wordt zeer beklemmend door de constant naderende dood en het grote leeftijdverschil tussen de man en het meisje. Hierdoor ontstaat er een bijzondere spanning; aan de ene kant leef je met hem mee, want de liefde is mooi en moet overwinnen. Terwijl je aan de andere kant niet anders kan dan de liefde tussen een negentig jarige voor een twaalf jarig meisje resoluut afkeuren. Het einde van het boek is even mooi als passend.

Het was heerlijk om te lezen, maar toch heb ik niet hetzelfde ervaren als bij “Liefde”. Ik kan niet echt de vinger op de zere plek leggen. Het boek is beeldend geschreven, het is duidelijk dat een meesterverteller aan het woord is die doet lachen, denken en ontroert. Misschien was het voor mij gewoon te kort, waardoor ik me net niet volledig kon onderdompelen. Het is alsof ik weer even een glimp van zijn wereld heb mogen zien. En die smaakte zeker naar meer! En misschien komt daar het onbevredigde gevoel vandaan, het was te snel voorbij.

Geslaagde Kruistocht van de Toneelgroep Amsterdam

Kruistochten door de Toneelgroep Amsterdam
Kesting, Fernhout, Smulders, van Mieghem, Goessens, Fokker
Gezien: Groningen, 8 april 2006
De keuze van de Topstukken 05/06 durf ik dit jaar nu al voortreffelijk te noemen. De derde voorstelling in de reeks was vooral qua duur een uitdaging. Rond zes uur werd een zeer diverse publiek de zaal binnengeloodst, waarna iedereen mede door het vreemde tijdstip enigszins onwennig zijn plekje zocht. Ruim 5 uur later maakte een daverend applaus een eind aan een marathon toptoneel van de bovenste plank.
Het stuk bestaat uit drie delen, waarin telkens vanuit een ander perspectief dezelfde reeks gebeurtenissen de revue passeert. Het gaat over zeven mensen; drie stellen die in eerste instantie vooral via een familierelatie allemaal met elkaar zijn verbonden. En de invalide moeder, die als een kwellende factor boven het geheel hangt. Zij blijft onzichtbaar opgesloten in haar slaapkamer maar drukt een zwart duister stempel op het geheel. Dat zich tussen de zes personages meer afspeelt dan alleen een familierelatie, wordt in de eerste act al duidelijk. Daar blijkt dat een van de zussen op het punt stond met de man van haar zus een ‘heet’ weekendje weg te gaan. Na vijf uur is het geheel geëscaleerd tot een waar familiedrama, waarbij niemand buiten schot blijft. Behalve dan de kat Jaap, die constant op het podium aanwezig is, maar zich van dit alles niks aantrekt. Hij wast zich, eet en gaat lekker liggen slapen. Daarmee wordt meteen de relativiteit van de gebeurtenissen aangegeven...
In elk gedeelte van de drieluik staan thema’s als kleinburgerlijkheid, liefde, het huwelijk en trouw en familierelaties centraal. Zware onderwerpen, maar de regisseur is erin geslaagd om er een flinke dosis humor overheen te gieten, waardoor de tijd voorbij vliegt. Het stuk blijft tot het eind boeien. Enerzijds door het bijna perfecte spel van de acteurs, maar zeker ook door de spanning die tot het eind wordt vastgehouden. Net als in een goede thriller blijven er dingen gebeuren waardoor je opeens anders tegen dingen aan gaat kijken.
Het bijzondere is dat ik gedurende het hele stuk wisselende gevoelens had bij de verschillende hoofdpersonen, maar dat je ondanks overspel, bedrog of agressie, sympathie voor ze bleef houden. Het bleven mensen. Herkenbare mensen. Met problemen die je zelf ook regelmatig tegenkomt. Een van de acteurs mijmerde op een gegeven moment iets in de trend van; “Het lijkt wel of mensen die totaal niet bij elkaar passen, tot elkaar aangetrokken worden als een magneet en niet meer van elkaar af komen.” Wie kent deze stellen niet, die bij elkaar blijven terwijl iedereen ziet dat het niet klopt?
Het stuk zat op alle terreinen goed in elkaar. De timing van de grappen was perfect, de personages gingen geen moment vervelen en was voldoende diepgang, zonder te zwaar te worden. De intermezzo’s waarbij op een groot scherm beelden werden herhaald, met op de achtergrond versterkende muziek, maakte het geheel compleet. Kortom; ga kijken als je de kans krijgt! http://www.toneelgroepamsterdam.nl/

Kritische overtuigingen

Tijdens mijn opleiding wordt veel gesproken over verandermanagement. Daarbij vliegen onderwerpen als kerncompetenties, verandervermogen en ontplooiing van medewerkers over tafel. Elk boek roept om constante verandering. En iedereen roept dit na. Het lijkt erop dat heel managementland ervan overtuigd is dat constante verandering goed en noodzakelijk is. Mensen moeten hun hele leven rennen om ‘in de race’ te blijven. Uitdaging voor de leidinggevende is om deze ontwikkeling te sturen in de richting van de doelen van de onderneming, zodat er zoveel mogelijk winst kan worden gemaakt. Er worden aan de lopende band theorieën en modellen ontwikkeld om dit te bereiken.

Tijdens een college probeerde ik een niveau dieper te gaan, en stelde de vraag of mensen qua basisbagage en persoonlijkheid gelijk zijn als ze geboren worden. Of de verandercapaciteit bij iedereen aanwezig is. Daarover bleek iedereen een andere mening te hebben, die al snel erg diep bleken te gaan. Vaak kwam deze overtuigingen voort uit een religie of ingrijpende ervaringen. Het onderwerp werd snel afgedaan. Terwijl dit naar mijn idee de basis is waarop ieders gedrag gebaseerd is en dus van fundamenteel belang.

Daarbij moest ik vooral denken aan een discussie die ik een paar weken ervoor had met een muzikant uit Groningen. Hij heeft vele lange avonden in de kroeg doorgebracht en daarbij de meest uiteenlopende mensen ontmoet. Door zijn ervaringen is hij ervan overtuigd geraakt dat een aantal aspecten van de mens aangeboren zijn en niet te veranderen. Als voorbeelden noemde hij daadkracht en doorzettingsvermogen, die sterk van persoon tot persoon wisselen. Als dit een aangeboren, een niet of nauwelijks te veranderen karaktertrek is, heeft dit grote consequenties voor een leidinggevende. Dan hebben veel trainingen en ontwikkeltechnieken die op de versterking van deze eigenschappen gericht zijn, een sterk wisselend effect. Voordat je een bepaalde techniek op iemand ‘los kunt laten’, moet je dan zeer veel over iemand weten. Als je in de discussie ook nog de vraag opwerpt of het ethisch gezien verantwoord is dat je mensen (bewust) wil veranderen (of met een vriendelijk woord; ontplooien), ben je helemaal terug bij af. Is het niet arrogant dat je denkt dat mensen er beter van worden door te gaan voldoen aan jouw eisen. Mag je mensen bewust manipuleren om de doelen van een organisatie te bereiken?

In de discussie die tijdens het college ontstond werd ik al snel teruggefloten. Het onderwerp basisovertuigingen viel buiten de lesstof. Maar volgens mij is de werkelijke boodschap dat je er, bij wat je ook doet, rekening mee moet houden dat mensen er verschillende basisovertuigingen op na houden. En inzien dat dit een nauwelijks te overschatten invloed heeft op iemands gedrag. Bijvoorbeeld bij veranderingen. Het is jammer dat het erop lijkt dat het grootste deel van deze MBA-opleiding zich beperkt tot het leren van een reeks trucjes. Terwijl het ontwikkelen van echte (mens)kennis, inzicht en wijsheid tot nu toe nauwelijks aan bod komen. Misschien gaat dat inderdaad te ver voor zo’n studie.