Crash; een must-see-movie over versplinterde paradigma’s

Eerste Kerstdag stond als ‘nagerecht’ de film Crash op het programma. Volgegeten zakten we na een uitbundig maal met z’n vieren onderuit op de bank, kop Irish koffie op de schoot, klaar voor de gebruikelijke harde actiefilm. De plaatselijke videotheek had de film ‘gezegend’ met een stikker dat het een ‘absolute aanrader’ was, waardoor de verwachtingen hooggespannen waren. De omschrijving sprak over de levens van een aantal mensen uit LA die op een bijzondere manier bij elkaar kwamen en dat de film treffende beeld van de Amerikaanse samenleving schilderde. Verder werden we er niet veel wijzer uit... waardoor we er enigszins blanco ingingen.
Wat er vervolgens gebeurde was adembenemend. In een aantal korte krachtige scènes ontstond een helder stereotype beeld van alle 16 hoofdpersonen, waarna deze scènes als stukjes van een puzzel in elkaar vielen en de mensen in een tijdsbestek van 36 uur bij elkaar kwamen. De hoofdthema's van het verhaal zijn racisme, vooroordelen en overige problemen van een multiculturele samenleving. Daarbij werd tijdens de film de ene ‘realiteit’ na de andere op zijn kop gezet. De mensen waarmee ik me in eerste instantie identificeerde, die tolerant waren, niet racistisch en ‘rechtvaardig’ wilden optreden, maakten plotseling grove inschattingsfouten waardoor ze 'aan de verkeerde kant' kwamen te staan, terwijl de mensen waarop je het stempel ‘racist’ had gedrukt opeens heel goede redenen bleken te hebben om verbitterd te zijn. Dit samen met de snelheid en een aantal andere onverwachte en spectaculaire doorbrekingen van mijn verwachtingen, maakte dat ik na de film verbluft bleef zitten. Het is een absolute aanrader die nog lange tijd blijft hangen en wat mij betreft verplichte kost mag worden voor het middelbaar onderwijs!

Reizen in China

We schrijven een paar dagen voor Chinees Nieuwjaar, januari 2003, het feest waarvoor we de hele planning hadden aangepast. Grote verwachtingen, maar ook waarschuwingen van alle kanten. Er werd afgeraden om tijdens de weken dat dit feest in China rond te trekken. Overvolle hotels, en het vervoer is een ramp. Maar aan de andere kant het beeld van feestende chinezen, die gehuld in drakenkostuums tussen het vuurwerk doorrennen! De nieuwsgierigheid won het weer. Naïef als we waren en altijd op zoek naar avontuur (toch?…) bleven wij tot het uiterste moment in Lijiang, en namen ongeveer drie dagen voor Nieuwjaar de bus naar een stad in “the middle of nowhere”, waarvandaan volgens de LP treinen naar Chengdu zouden gaan. Meer stond er niet in over die stad… en treintickets konden we niet reserveren. Spanning, afzien, de zoveelste lange reis, maar wel weer een ervaring rijker! Lees meer…http://www.bastiaan.biz/reis.htm

Chaotische vertolking van een Utopie

Oosterpoort Groningen, 16 december 2005
NOO, Ives/Austin; Universe Symphony, Beethoven; 9th Symphony

Laat ik er maar eerlijk voor uitkomen; ik ging eigenlijk voor de 9e van Beethoven. Van Ives of Austin, laat staan de Universe Symphony had ik tot afgelopen vrijdag nog nooit gehoord. Nadat tijdens de inleiding een aantal geluidsfragmenten uit de speakers was geknald, zag ik dit deel van de avond als iets waar ik even doorheen moest bijten. Het is een modern stuk, een verzameling van geluiden, zonder melodieën die meestal de rode draad vormen. Advies van de inleidende spreker was om het geluid gewoon op je af te laten komen, niet te snel te oordelen. En achteraf te kijken wat je ervan vond.

Toen de musici opkwamen was eigenlijk meteen al duidelijk dat hier iets speciaals ging gebeuren. Er waren ruim 75 muzikanten die zich overal om ons heen opstelden. De vaste bezetting was volgens mij was uitgebreid, want het betrof een bond gezelschap met naast de gebruikelijke instrumenten, een flink aantal slagwerkers en ‘pingelaars’, die het hele stuk door een prominente rol hadden. Het NOO wist van begin af aan een spanning op te bouwen, en nog bijzonderder; met behulp van de 5 dirigenten vast te houden gedurende de hele uitvoering, totdat het overal om je heen in een perfect geregisseerde chaos tot ontploffing kwam. Nadat de chaos weer subtiel was afgebouwd, kon de zaal weer even op adem komen. Voordat je het doorhad was het eerste gedeelte afgelopen, en ontstak de zaal in een overweldigend applaus. Ik kreeg hierdoor sterk de indruk dat ik niet de enige was bij wie de verwachtingen zwaar waren overtroffen, maar dit werd al snel afgezwakt door mensen die vertelden dat het Groningse publiek altijd overdreven enthousiast reageert...

In schril contrast stond het verwachtingsniveau van de 9e. Een van de mooiste klassieke stukken die ik ken. Dit werd versterkt doordat tijdens de inleiding de lat voor het NOO hoog was gelegd. In tegenstelling tot het vorige stuk kon het NOO bij het eerste gedeelte geen spanning creëren.. het was eerder slaapverwekkend. Een vorm van spanning ontstond tijdens het tweede gedeelte, maar of dat nu de bedoeling was! Het was vooral het soort spanning waarbij je constant zit te wachten op de volgende fout… Hier leek dus de chaos uit het vorige stuk terug te komen, maar deze keer niet in de hand gehouden. Bijna lachverwekkend waren de houtblazers, die af en toe bezig leken te zijn met de uitvoering van ander stuk. Op zich ook interessant, maar niet echt bevorderend voor je rust. Wat er toen gebeurde snap ik niet, ze leken alle niveau’s in een stuk te hebben willen proppen! Want er volgde een perfect gespeeld gedeelte waardoor je weer enigszins rustig adem kon halen. Het hoogtepunt van de symfonie is voor mij de Ode an die Freude. Helaas wist het gezelfschap het hoge niveau niet vol te houden. De eerste sollist was echt supergoed, maar dit werd helaas gecompenseerd door de overige. Op de achtergrond zorgde een stabiel en goed koor voor de nodige stabiliteit, zodat je uithoudingsvermogen niet teveel op de proef werd gesteld. Mede hierdoor bleef het gemengde en rommelige beeld.

Al met al een interessante avond, waarvan vooral Ives blijft hangen. Tijdens de uitvoering van de 9e heb ik me echter herhaaldelijk afgevraagd waarom een orkest als het NOO een uitvoering van de 9e op zo'n niveau verzorgt, terwijl er sublieme uitvoeringen op cd te krijgen zijn. Was dit dan echt bedoeld als lokkertje? Want het is ook goed mogelijk dat het kwaliteitsverschil vooral te wijten is aan de hoeveelheid energie die in de voorbereiding is gaan zitten. Dan zou dit stuk vooral zijn bestemd om de zaal vol te krijgen (wat ook gebeurde)... en mensen te verrassen met Ives. Dat is bij mij in ieder geval gelukt!

Zie ook: http://www.8weekly.nl/index.php?art=3394

Dilemma’s bij het internetdaten…

Daten blijft bijzonder! Elke keer loop ik weer tegen nieuwe dingen op en word constant voor allerlei interessante dilemma’s geplaatst. Het is in ieder geval een mooie inspiratiebron. Hierbij alweer deel 3!

Korte introductie
Ik kan me voorstellen dat het voor veel mensen nog niet helemaal duidelijk is hoe het er ‘in de wereld van internetdaten’ aan toegaat. Voor de leken onder ons zal ik proberen dit in een paar zinnen uit te leggen. Nadat je via een van de vele banners gratis lid bent geworden, vul je een profiel in en plaats je er eventueel een foto bij. En een paar seconden later kan de hele datingwereld lezen wie jij bent en, wat nog belangrijker lijkt te zijn; hoe je eruit ziet. Een klein onderzoekje leerde dat het wijzigen van mijn foto het aantal reacties ruim verdubbelde! Vrouwen zijn wat dat betreft nog een stuk kieskeuriger dan mannen… En kunnen zijn; het percentage mannen is een stuk groter, dus de markt van vraag en aanbod doet haar werk…

De foto
Als je geen foto plaatst loop je een stuk minder risico in de supermarkt of op je werk herkend te worden, maar heb je het verder als man wel erg rustig; geen vrouw die reageert! Hoe leuk de rest van je profiel ook is… Andersom geldt het hetzelfde; ook ik ga ook op foto’s af… Anders houd ik mijn hart vast ik met iemand ga chatten. Dan weet je dat er een grote kans bestaat dat de lang verwachte foto snel gaat verschijnen… Regelmatig knapt het contact hier direct op af… Heel hard, maar het is niet anders.

Lid worden
Als je ‘online’ bent, is de kunst met leuke mensen in contact te komen. Afgezien van het feit dat het sowieso al bijzonder is als er een match is, wordt de uitdaging nog groter als je op dat moment even geen lid wil worden. Dit geldt voor een groot deel van de leden, waaronder ik mezelf (nog) schaar. Ik had als ‘sluiproute’ bedacht dat ik door het noemen van het adres van deze weblog wel reacties zou krijgen... Maar dat schiet ook niet echt op. Kortom; lid worden is toch echt aan te raden.

En daar komt meteen een nieuw dilemma om de hoek kijken. Er worden diverse abonnementen aangeboden! Variërend van 1 maand tot 1 jaar, waarbij de prijs per maand echt zeer sterk afneemt. Bij Relatieplanet kost 1 maand ongeveer 20, en 1 jaar 80 euro. Maar… wat is nu de beste of voordeligste optie? Je hebt geen flauw idee hoe lang het duurt voordat je iemand vindt. En als dit zich ontpopt tot de start van een relatie vind ik het qua gevoel niet correct wel lid te blijven, als een soort appeltje voor de dorst… maar je hebt nog wel een betaald abonnement! Zet je dit stop?

Contact
Na het eerste contact gaat het proces verder… Eerst stuur je wat mailtjes, spreek je elkaar op msn, of je grijpt direct naar de telefoon. Dat laatste heb ik tot nu toe pas een keer gedaan, en ik moet zeggen dat ik het helemaal niks vond. Die ervaring had ik een tijdje terug ook toen opeens de webcams ingeschakeld werden. Wordt opeens veel te persoonlijk!
Er zijn zoveel momenten dat je af kunt knappen op iemand. Alsof je over een soort fluwelen draadje in elkaars richting balanceert! In het hele proces is humor superbelangrijk. Maar uiteindelijk staat of valt het toch bij het eerste contact. Als je echt op zoek bent naar een vaste relatie, of iemand echt heel leuk vindt, raad ik aan zo snel mogelijk wat af te spreken. Meestal gaat het daar mis…

En dan…
Want daar zit je dan tegenover elkaar… Nog een hele avond te gaan, terwijl je na een paar minuten al weet of het iets kan worden! Wat erin resulteert dat je of de rest van de avond wat om je heen zit te kijken (vooral richting de klok…), of dat je de rest van de avond in spanning zit te wachten tot het moment waarop blijkt of de vonk wederzijds is…

Vervolgens is het heel belangrijk, maar wel supermoeilijk, dat je bij het afscheid eerlijk bent. Als het niks is, zeg dat dan gewoon. Ga vooral geen dingen beloven die je eigenlijk niet wilt; daar krijg je later alleen maar last van! Je bent allebei volwassen… En als het niks is; volgende keer beter!

Het doolhof van klassieke muziek…

Het moet inmiddels alweer zo’n 15 jaar geleden zijn dat ik mijn eerste box met “klassieke meesterwerken” kocht. De meeste van deze cd’s staan nog steeds ergens achteraan in mijn kast, maar ik zet ze eigenlijk nooit meer op. Nader onderzoek leert dat een paar namen ontbreken; ooit vond ik Chopin niet om aan te horen, bestempelde ik het als puur gepingel. Het is net als bij eten, ook hier lijkt smaak zich bij mij te ontwikkelen. Werken van Chopin behoren momenteel tot mijn favoriete cd’s.

Maar het blijft zelfs na al die jaren nog steeds een wondere wereld, heb ik geen flauw idee wat ik moet kopen en vlucht vaak na een paar minuten de winkel uit. Bij klassieke muziek heb je in tegenstelling tot de meeste andere genres, drie dimensies; de componist, het werk en tot overmaat van ramp; verschillende uitvoerende artiesten. De componist en het werk kom ik meestal wel uit… maar dan? Tussen de verschillende uitvoeringen zit echt een wereld van verschil!

Bij de opmerking dat je de 9e van Beethoven hebt gekocht, krijg je van muziekkenners meestal meteen de vraag om welke uitvoering het gaat. Dat zou je bij een cd van Pink Floyd echt niet gebeuren. Behalve als je de inkoop verzorgt voor een keten van Chinese restaurants, maar om dat nu als maatstaf te nemen...

Het kan voorkomen dat je na een koopjesjacht thuiskomt met een cd waarop groot de naam ‘Beatles’ lonkt, je de cd in de speler gooit en vol verwachting de versterker ver opendraait. Waarbij je tot je schrik geen Lennon and friends hoort, maar een vaag oosters getokkel en palmfluiten. The Beatles BY …. zie je bij nadere bestudering staan. De kleine lettertjes… Vervolgens plant je de cd direct in de prullenbak…en houdt er verder je mond over.

Wel is het natuurlijk zo dat er een flink aantal songwriters is die veel goede muziek hebben geschreven, voor zichzelf en anderen. Maar ook daar kom je in de topverkopen zelden een cd tegen door een artiest of band met alleen maar liedjes van 1 songwriter, bijvoorbeeld Radiohead plays Abbey Road van de Beatles (zou trouwens wel boeiend zijn!)

Het is een interessant vraagstuk waarom deze extra dimensie vooral in de wereld van klassieke muziek geldt. Wat mij fascineert is wanneer deze kentering is geweest. Het is toch al een ‘moeilijk’ genre, waarvoor de belangstelling en interesse bij mij echt moest groeien. En het blijft het imago houden van een soort ‘elite’, of zelfs stoffig genre.
Een van de aspecten is natuurlijk dat wij geen opnames hebben van Beethoven, Mozart en nog een aantal ‘oude klassiekers’. Daarnaast zijn veel van de werken door een componist geschreven voor een orkest. Of heeft dit er ook mee te maken dat de moderne muziek niet te kopiëren is? Meer rust op de uitvoerende artiesten? Of moet muziek een bepaalde kwaliteit hebben om ‘los te komen van de componist’, en kent de afgelopen eeuw in de niet-klassieke muziek gewoon geen Beethovens of Chopins.

Wel bijzonder is dat klassieke muziek toch al het karakter van tijdloosheid meedraagt. Je lijkt een bepaalde ‘volwassenheid’ te moeten hebben om het te kunnen waarderen. Wat de voorzichtige stelling op zou leveren dat alleen de echte componisten zich bezig houden met klassiek. Maar dan heb ik nog wel een ontwikkeling door te maken; ik luister toch echt liever naar Radiohead dan Glass…

Skyburial Tibet

Februari 2003, Lhasa Tibet. Tijdens het ontbijt zitten we met het vaste groepje reizigers ervaringen uit te wisselen. De goeroe op het gebied van Tibet reizen is Michel, een Fransman die al voor de -tigste keer in Tibet is. Het gesprek komt op extreme ervaringen: dit is de eerste keer dat het woord valt; sky-burial: een Tibetaanse wijze van afscheid nemen van het lichaam van een overledene, waarop het lichaam aan gieren wordt gevoerd. De aandacht is gegrepen, en na het verhaal blijf ik zitten met een mengeling van angst om dit deel van het leven onder ogen te zien, en de reactie van mijn maag hierop. Maar daarnaast ook de nieuwsgierigheid… me toen al beseffend dat deze laatste het toch wel zou winnen. De ontkieming van een van de extreemste ervaringen van de tien maanden… Lees hele verhaal op www.bastiaan.biz

Internetdaten deel 2

Gisteravond gebeurde iets heel raars... Ik stond enorm uit mijn dak te gaan op de CLASH party in de Oosterpoort. Op den duur sta je plotseling lekker te dansen met een paar meiden... heb je sjans... je vrienden gaan weer door naar de andere zaal... je kijkt nog eens, stelt jezelf je de vraag of je zin hebt om de avond in het teken van 'het grote zoeken' te stellen.. en misschien te zoenen met een of andere vrouw die je later helemaal niet blijkt te interesseren.. En besluit je van 'laat maar', en snelt je vrienden achterna. Het dillema dat ik in internetdaten.. deel 1 al had beschreven herhaalde zich.
En dan zit je de volgende dag enigszins brak wat op het internet te surfen, en ga je voor de grap weer eens op bezoek bij relatieplanet...
Goed, je raadt het al; ik heb me weer ingeschreven... dus, wie weet... wordt vervolgd? :-)

Webloggen

Wat beweegt mensen om een weblog bij te houden? Over deze interessante vraag laten vrienden me gelukkig regelmatig nadenken als ik ze heb verteld over deze site. Als aangename afwisseling op de gangbare accepterende en motiverende reacties, komt er af en toe iemand voorbij die durft te vragen; “Waarom zet je in vredesnaam zoveel informatie over jezelf open en bloot op het internet? Waarom steek je er tijd in?”
De belangrijkste reden is voor mij dat ik het leuk vind om te schrijven; een tik (of hobby) die ik volgens mij aan een wereldreis van een paar jaar geleden heb overgehouden. Daarbij speelt mee dat ik het een effectieve manier vind om bewust stil te staan bij dingen die ik meemaak. Ik heb echt het gevoel dat het leven aan me voorbij raast, en dat als ik niet af en toe reflecteer en dit op de een of andere manier vastleg, de dagen overgaan in weken, en weken in jaren, zonder dat ik het echt doorheb. Het is dus een manier om wat meer grip op de tijd en op mijn leven te krijgen. Door af en toe iets vast te leggen, kun je later als het ware teruggaan naar bepaalde momenten, naar een bepaalde periode. Je leven in vogelvlucht. Dat kan natuurlijk ook in een dagboek, maar momenteel spreekt een weblog me veel meer aan.
Ook omdat je stiekem hoopt dat mensen het lezen, wat je schrijft misschien begrijpen, herkennen. Of in het beste geval; er iets aan hebben…