Lowlands 2011; het jaar van Seasick Steve, Agnes Obel, Beardyman en Happy Camper

Lowlands 2011 is een veelbesproken editie. In een recordtempo uitverkocht, veel commentaar op de programmering, het drama bij Pukkelpop en uiteindelijk qua weer een fantastisch weekend.

Het festival stond in november 2010 al in de belangstelling. Verbaasd en soms in shock werd erop gereageerd dat het festival in minder dan twee uur was uitverkocht. Alleen de hard-core kopers hadden kaartjes kunnen krijgen. Deze snelle kaartverkoop leek dit helaas een neveneffect te hebben: financieel gezien was dit jaar voor de kaartverkoop een aantrekkelijke programmering niet nodig. Of dit de reden is voor de programmering weet ik niet, maar het was opvallend hoeveel net-niet bands er stonden. Zoals Flogging Molly in plaats van de Pogues en Beady Eye in plaats van Suede. Ook de hoofdacts zijn allemaal ver over hun artistieke hoogtepunt heen.

Desondanks was er als je goed zocht voldoende te ontdekken. Ook bood het de kans in korte tijd heel veel bandjes te zien. Na vier nummers van Interpol, Beady Eye, Flogging Molly, Offspring en dEUS kon je constateren dat ze nog steeds goed zijn, maar hetzelfde doen als een paar jaar geleden. Zodat je weer op zoek kon naar verrassingen.

Dit jaar zijn vier optredens me bijgebleven, elk om verschillende redenen; het was romantisch wakker worden bij Agnes Obel, verrast worden door de rauwe emotie bij Seasick Steve, met bewondering luisteren naar de stemkunstenaar Beardyman en ultiem blij worden bij Happy Camper.

Totaal verrast was ik door het optreden van Seasick Steve. Op het podium een oude bluesrocker, die samen met een drummer een waanzinnig optreden gaf. Het applaus van de niet volle zaal – onterecht – oorverdovend – terecht -. De bebaarde Amerikaan bespeelde het publiek moeiteloos, zowel qua muziek als met verhalen over zijn leven. De rauwe gitaren waren voor mij een heerlijke afwisseling met de elektrobeats die de rest van het festival domineerden.

Ook Happy Camper stond vooraf niet in mijn lijstje. Happy Camper is een project van Job Roggeveen van El Pino & The Volunteers. Afgelopen jaren heeft hij gewerkt aan een album met zo compact en melodieus mogelijke popliedjes, gezongen door een hele serie aan verschillende vocalisten. Het resultaat is niet alleen een heerlijk album, maar ook de basis van een van de leukste optredens van Lowlands. Een stroom van het beste van Neerlands bodem beklom, vol lof aangekondigd door hun voorganger, het podium. De energie en plezier spatten er bij iedereen vanaf. Bij het laatste nummer stonden onder andere Tim Knol, Odilo Girod (Coparck), Janne Schra (Room Eleven), Leine, Johannes Sigmond (Blaudzun), Marien Dorleijn (Moss) en David Pino op het podium. Een genot om naar te kijken en luisteren.

Agnes Obel maakte op het vroege tijdstip (zaterdag, 11.30 uur) mijn verwachtingen meer dan waar. Mooie liedjes, afgewisseld met instrumentale piano/cello-duetten. Heerlijk om mee wakker te worden.

Totaal anders was het optreden van Beardyman, een beatboxer die in zijn eentje een stroom bekende covers ten gehore bracht. Ook hij was, net als Agnes Obel, duidelijk te groot voor de gekozen locatie; de Xray. Het stond rijen-dik om het blikken gebouw, en binnen was het veranderd in een stomend-hete dansende massa.

Verder zorgden de Wild Beasts, Fleet Foxes, Crystal Fighters, Palmbomen en Jungle by Night voor prima optredens. Helaas heb ik ondanks al het heen en weer-geren de –naar horen zeggen - spetterende optredens van Skunk Anansie en Babylon Circus gemist. Een handje geholpen door het mooie weer, was het al met al een mooie editie, waar vooral de kleinere bandjes verrasten.