Gras aan de andere kant..

Wat is dat toch, die rusteloosheid in mij? Het constante door moeten, altijd op zoek zijn naar nieuwe ervaringen, naar het gevoel te hebben het maximale uit mijn leven te halen. Overal; op mijn werk, in de liefde, in mijn verdere ontwikkeling. En waarom gebeurt het dat, als ik dan weer eens een doel heb bereikt, ik opeens weer verlang naar die periode dat ik er nog niet was…

Begrijp me niet verkeerd; ik leef echt een goed leven; ik heb fantastische baan, heb een groep bijzondere vrienden om me heen, ontmoet regelmatig mooie vrouwen en ben net weer begonnen met een interessante studie. Dus ik heb objectief gezien niks te klagen. En dat maakt het juist zo verwarrend…

Een paar vrienden van me zijn werkloos, dus ik word regelmatig geconfronteerd met mensen met zeeën van tijd. Erg irritant moet ik zeggen, als je een drukke baan en studie hebt. Soms flitst door mijn hoofd; “Waar ben ik in vredesnaam mee bezig?” Vooral als ik ’s avonds weer eens als eerste naar huis ga. Dan denk ik enigszins jaloers terug aan mijn ‘werkloze’ maanden; globaal gezien de periode tussen moment van thuiskomst van een lange reis en het moment dat ik anderhalf jaar geleden aan mijn huidige baan begon…

Een hele rare tijd. Wat mij vooral opviel, was hoe druk ik het had, en hoe betrekkelijk de vrijheid eigenlijk was. Volgens mij is er geen moment geweest dat ik me verveelde. Ik had voldoende baantjes om financieel rond te kunnen komen, meestal kwam ik niet eens aan het ontvangen van een uitkering toe. Ik was volledig vrij om mijn dagen in te plannen. In principe kon ik doen en laten wat ik wou, en toch, ik voelde me niet echt vrij. Er was constant die spanning; vind ik wel werk? Je weet dat het echt wel goed komt. Dat je in beweging bent. Dat het vinden van een baan gewoon tijd kost. Maar toch. Het is ongeveer hetzelfde gevoel als je geen relatie hebt. Ook dan kan die rusteloosheid je bij vlagen helemaal gek maken… maar de ‘ware’ vinden kun je niet plannen…

Het mooiste moment is als je een baan aangeboden hebt gekregen, en over een paar weken kunt beginnen. Dan voel je jezelf echt vrij. Er is dan de spanning, meer dan wanneer je al begonnen bent; je weet eigenlijk nog niet echt wat er gaat komen. Hetzelfde geldt voor relaties; de periode dat je net iemand bent tegen gekomen die je echt superleuk vindt, dat je binnenkort een date hebt, of de eerste weken. Die periode van positieve spanning, van het ontdekken, maar wel het gevoel hebben dat je in een stroomversnelling zit, op de juiste weg bent, is fantastisch!

En als dan het werk begonnen is, en je er eenmaal aan gewend bent, verlang je weer een klein beetje naar die periode dat je vrij was je eigen leven te plannen. Hetzelfde als je weer een relatie hebt; ook dan verlang je er soms naar weer even vrijgezel zijn.

Het lijkt op een bijzonder samenspel tussen in beweging blijven, vertrouwen hebben in de toekomst en loslaten in de periode dat je het gevoel hebt dat je aan het zwemmen bent, genieten als je opeens in de stroomversnelling zit (momentum) en tenslotte accepteren wat je hebt... . Weten dat het gras aan de andere kant van de heuvel altijd groener lijkt. Er van uitgaan dat je wel voelt of het goed is. En zo niet, de kracht te hebben om het los te laten, en weer door te gaan…

Woorden schieten tekort...

http://www.losthighwayrecords.com/e/cash11403.html

Internetdaten

OK, ook ik heb me er vorig jaar een periode in de wondere wereld van het internet daten gestort. Ik kon geen webpagina openen zonder dat er links voorbij schoten met plaatjes van verliefde, oogverblindende en zogenaamd nog vrijgezelle mannen en vrouwen. Daarnaast flitsten kreten als; “Ontmoet de liefde van je leven!” Toch was er een flinke drempel, want bij mij leefde toch wel het vooroordeel dat internetdaten vooral een laatste kans is voor kneusjes, die op geen enkele andere manier iemand kunnen vinden. En om je daar nu mee te willen identificeren? En ik was toch niet wanhopig!?

Gelukkig heb je op zulke momenten vrienden die al een hele tijd een relatie hebben. Zij zijn vaak enigszins jaloers op je vrije status en de vrijheden die daarbij horen. Ook zij zien al die mooie ‘vrijgezelle’ vrouwen in de banners, en merken na een paar biertjes op dat zij, als ze vrijgezel waren, zich ‘echt wel in die wereld zouden storten!’ Natuurlijk met de verwachting zo’n fotomodel aan de haak te slaan.

Vervolgens word je de zondag erop weer eens teleurgesteld wakker; na een avondje kansloos stappen, waarbij om een uur of 4 om je heen keek en tot je schrik concludeerde dat er, zo op het eerste gezicht, niemand rondliep met wie je de volgende ochtend weekend wilde vieren. Bij mij komt dat neer op een ideaalbeeld; onder het genot van mooie (klassieke) muziek tijdens een uitgebreid, relaxed ontbijtje blij zijn dat er een bijzonder persoon bij je is, die je echt leuk vindt en met wie je de ochtend wilt delen. Ok, ik geef toe; misschien wat te hoog gegrepen bij het gemiddelde Kar publiek … maar goed, liever alleen naar huis, dan de volgende dag een dubbele kater. Dus ik was weer eens alleen… tijd genoeg om even mail checken.

En nog niet helemaal wakker komt weer eens die banner voorbij... als grapje klik je er toch maar eens op, en voor je het weet, beland je via een paar eenvoudige stappen bijna geruisloos op de site tussen duizenden andere lotgenoten! En dat nog wel gratis. Ja, nog wel gratis; want op de een of andere manier krijg je opeens een berichtje van een mystery guest, met een niet geheel onaardig profiel, en begint voor Relatieplanet en consorten de kassa te rinkelen. Want je nieuwsgierigheid wint het toch van die paar euro’s… Briljante verkooptechniek overigens!

Daarna begon voor mij een tijd dat ik regelmatig vaak op het internet te vinden was. De twee opmerkelijkste dingen waren dat ik het echt superleuk vond, van het invullen van het profiel tot en met de afspraakjes. Daarnaast ervoer ik hoe bijzonder het internet als communicatie-instrument is. Je bekijkt wat profielen, geselecteerd op jouw interesses, klikt een paar keer op de contactbutton, en dan… Opeens verschijnt er een pop-up met een naam, waar je absoluut de humor wel van in kunt zien, en je begint te chatten. Aan de hand van het profiel heb je wat aanknopingspunten, en voor je het weet zit je midden in een gesprek. Als het niet bevalt, excuseer je jezelf, en klik je weer verder. Het bijzondere was dat ik meestal na een paar minuten al wist of het klikte. En afgezien van de eerste date, waar ik nog niet echt op mijn gevoel afging, nog niet hard genoeg was, waren alle (6) andere dates leuk.

Internetdaten gaf mij vreemd genoeg ook een stuk rust. Op het moment dat ik begon met daten vond ik het alleen zijn maar niks. Maar in mijn toch wel aardig stabiele en drukke leventje kwam ik weinig nieuwe mensen tegen; mijn vaste vriendenclub had zich aardig uitgekristalliseerd en bestond tot overmaat van ramp voornamelijk uit stelletjes. Daarbij kwam dat ik eigenlijk mijn leven niet in het teken wilde stellen van het zoekproces. Internetdaten was een perfecte manier om het ‘zoeken’/vrijgezel zijn los te koppelen van de rest van mijn leven. Ik kon bijvoorbeeld uitgaan, zonder dat ik constant om me heen keek, maar ik door het chatten was wel bezig met acties om niet alleen te blijven. Dilemma opgelost!

Mijn grootste bedenking bij het internetdaten is dat het allemaal heel rationeel is. Je selecteert op benoembare criteria, die vaak overeenkomen met jouw smaak. Dat betekent dus dat er over het algemeen een goede basis is voor een leuke avond, en waarschijnlijk zelfs een mogelijke vriendschap. Maar je moet vervolgens maar afwachten of er ook fysieke aantrekkingskracht is. Want dat is niet, of moeilijk te sturen, en vaak helemaal niet op benoembare criteria gestoeld. Helaas legt juist door de manier waarop je elkaar ontmoet; zoekend vrijgezel, een enorme druk op het contact en staat dit een eventuele vriendschap in de weg. Het is dus echt alles of niks! Heel dubbel allemaal…

Al met al heb ik er veel van geleerd, en vond het vooral heel erg leuk en spannend. Maar nu voorlopig even niet. Ik hoop toch dat ik zomaar iemand tegen kom, iemand tot wie ik me voel aangetrokken, en daarna pas leer wat voor iemand het is, wat ze leuk vindt... En zo de kans loop verrast te worden door nieuwe, onbekende passies. Iemand in de ogen te kijken, en te smelten. In plaats van een rationeel hartje in mijn inbox…

Het managen van verwachtingen

Na een lange drukke werkdag, gevolgd door een theatervoorstelling die er emotioneel in hakt, vallen je ogen bijna dicht van vermoeidheid. Je staat voor een dilemma; eigenlijk moet je naar huis, je bent kappot, maar het is ook het begin van je vakantie. Dus je besluit toch even in de kroeg een biertje te gaan drinken, ééntje dan… En voor je het weet is het vier uur voordat je happyhappy, met een brede smile op je gezicht, een poging onderneemt het fietsrecord slingerbewegingen op weg naar huis te breken.

Het is opvallend hoe vaak het mij overkomt dat, juist die avond dat ik er niks van verwachtte, de avond dat ik eigenlijk geen zin had om iets te gaan doen, opeens een van de hoogtepunten van die week wordt. Terwijl die avond stappen waar iedereen al een tijd naar uitkeek, die al weken in mijn agenda stond, mij enorm tegen valt. Toch geloof ik niet dat die avonden objectief zoveel van elkaar verschillen. Vaak ga je naar dezelfde kroeg, met dezelfde mensen. En de hoeveelheid drank hoeft ook niet eens te verschillen. En toch, er is iets anders. De reden zou kunnen zijn dat het ligt aan de verwachting die je hebt. Als deze verwachting maar laag genoeg is, wordt deze snel overtroffen. Maar moet je dan als pessimist door het leven gaan om zoveel mogelijk te genieten, om zo’n bijzonder mogelijk leven te hebben en vaak verrast te worden? Daarbij brengt dit een risico met zich mee; voor je het weet wordt het een levenshouding, en ben je depressief… Dan ben je nog verder van huis.

De bovenstaande stelling zou overigens haaks staan op gedachten à la Emiel Ratelband, om door positief te denken deze verwachtingen uitkomen. Door je voor te nemen dat je het kan, dat het gaat lukken, dat het fantastisch wordt; wordt het “tsjakkaa!” Mijn ervaring is dat ik hierbij vaak bedrogen uitkom. Een aantal keer ben ik, bijvoorbeeld bij relaties, veel te lang doorgedaan, juist omdat ik me voorhield dat het wél goed ging. Dat ze echt leuk was, en ik me (vlagen van) verliefdheid voelde. Soms werkte de tactiek, de manipulatie, even. Maar nog vaker niet, en bestaat het gevaar dat ik over grenzen ga, en een flinke terugslag krijgt.

Doe mij die pessimistische houding dan maar! Het is heerlijk als een cijfer weer eens een paar punten hoger uitkomt dan ik had verwacht, of als een voorstelling waar ik niks van verwachtte opeens supermooi blijkt te zijn. De uitdaging is denk ik dat je een balans moet vinden tussen een stuk relativisme, de verwachtingen laag genoeg weet te zetten, soms gebruik maakt van een vleugje pessimisme, en tegelijkertijd de zin in het leven niet verliest. Volgens mij een van de kunsten van het leven; het managen van verwachtingen…

Wachten op Godot

De keuze voor de serie kopstukken was dit jaar een must bij het bestellen van kaarten voor het komend theaterseizoen. Zeker voor een bedrijfseconoom, die gespecialiseerd is in de optimale besteding van schaarse middelen. Een aantal theaterstukken waar de specialisten lovend over zijn, en dat met 20% korting, kun je vanuit deze invalshoek natuurlijk niet laten schieten.
Wel had de voorstelling voor mij een slechte startpositie; zeer recent was ik nog volledig uit het veld geslagen door de voorstelling Proust 3 van het Ro Theater. De combinatie van hoogwaardig toneelspel, goed gebruik van multimedia door projectie van beelden op een aantal schermen en een jongenskoor zorgden er daar voor dat ik met kippevel op ging in het spektakel. Het is natuurlijk niet helemaal eerlijk, maar de volgende voorstellingen ga je automatisch vergelijken. De eerste voorstelling uit de reeks ‘kopstukken’, Wachten op Godot, had dus iets om tegen op te boksen.
En ik moet zeggen dat ik niet teleurgesteld ben. Wachten op Godot was een voorstelling die zeker indruk maakte. Als ‘tussendoortje’ was ik vorige week nog naar een voorstelling van het NNT geweest; Frankenstein, wat de verwachtingen over het toneel weer aardig had getemperd. Het toneelspel was daar prima, maar de rockmuziek en zang voor mij te overheersend aanwezig en van een stuk mindere kwaliteit.
De hoofdrollen in Wachten op Godot werden gespeeld door Peter de Jong en Karel de Rooij, ofwel het bekende duo dat jaren onder de naam Mini en Maxi heeft opgetreden. De rol van zwervers was ze op het lijf geschreven. Eerlijkheid gebied; de voorstelling dreef voor een groot deel op de mimiek en het samenspel van deze twee. Gewoonweg schitterend. Zeker in combinatie met goed gevonden woordspelingen maakte dit de voorstelling. Het was bijna jammer dat er nog drie acteurs meespeelden, die soms in een vergeefse poging probeerden even grappig te zijn. Deze stukken werden voor mij al snel te langdradig en deden mij al snel verlangen naar het moment dat de twee zwervers weer alleen samen zaten te wachten.
Dat was misschien ook wel het interessantste aan het hele stuk. Er gebeurde namelijk heel weinig. De naam zegt het al; ze wachtten op Godot. De dag komt en verstrijkt. Echter zonder Godot. Die komt de volgende dag. “Maar dan komt hij ook zeker”, kwam een hulpje van Godot tegen het vallen van het duister vertellen. De avond gaat vervolgens over in de nacht. Pauze.
Na de pauze was het eigenlijk een herhaling van het eerste deel. Wel gebeurde er bij mij iets heel interessants. Aan de ene kant bekroop me het gevoel dat alles zich wel herhaalde, dat het langdradig was. Werd het bijna saai… maar gelijktijdig werd alles steeds zwarter en verwarder. Langzaam maar zeker bekroop me een gevoel dat dit “het” was. De twee wachtten, en wachtten, doodden hun tijd met van alles, en vooral met niks, vergeten heel snel hun verleden, de tijd verstrijkt op een rare manier, ze raken verward en hun doel schuift steeds weer op. Morgen, ja, morgen komt Godot. Zeker…
Op een vaak grappige, luchtige manier werd heel beklemmend het zinloos verstrijken van de tijd en de vergankelijkheid van het leven geschetst. De zwervers zijn opeens niet meer twee karikaturen, maar zie je opeens overal om je heen. Bijvoorbeeld in nette pakken, wachten totdat je genoeg geld hebt om geen zorgen meer te hebben. Onder het mom van “morgen, morgen wordt alles beter… dan begint het leven echt. Nu nog even volhouden dus…”

Wachten op Godot
Gezien: Stadsschouwburg Groningen, 30 september 2005