The real hiphop is over here! KRS-One in Groningen

Gezien: KRS-One, 17 juni Oosterpoort Groningen
Mijn hiphopcollectie reikt niet verder dan een aantal cd’s van Eminem, NWA, Outkast en Chuck D., waarbij eigenlijk alleen de eerste nog met enige regelmaat in de cdspeler belandt. De keuze om naar het optreden van KRS-One te gaan is opvallend; het is een vreemde eend in de bijt tussen het NNO, Toneelgroep Amsterdam, Tracy Bonham en Radiohead. Hoewel, misschien maakt dit het rijtje wel compleet. Van alle optredens was dit wel degene waar ik het minst naar uitkeek, en waarbij de verwachtingen het laagst waren.

Deze verwachtingen leken na het optreden van Jawat uit te komen. Waar Jay Collin de heupen nog enigszins los wist te maken, en ik alleen het vrouwelijk schoon op het podium mistte dat door MTV in mijn beleving bij dit soort R&B artiesten hoort, zorgde Jawat ervoor dat ik niet anders kon dan stil staan kijken naar het drukke mannetje met ringbaardje en capuchon. Dit was inderdaad hiphop, waar KRS-one, ook wel ‘the teacher’ genoemd, de vader van was ... met angst zag ik het optreden tegemoet.

Maar vanaf de eerste tonen merkte ik dat ik me nergens zorgen om hoefde te maken. Als vanzelf gingen de handen de lucht in, de voeten van de vloer en stond ik uit volle borst mee te schreeuwen met het publiek. “The real HipHop is over HERE!!!” Aan het hele optreden was niks geforceerd, de interactie met het publiek verliep perfect, de raps waren overtuigend en de beats hard. Wat bovenal opviel was de sfeer. Iedereen deed gewoon waar die zin in had, en iedereen danste op zijn of haar manier. Regelmatig beukte je met je lichaam of armen (die immers constant in de lucht waren “YO!”) tegen stoere mannen met petjes, maar er was geen vleugje agressiviteit te bekennen. Wat gisteravond op het podium stond was kwaliteit. Volgend jaar weer!

Pinksterweekend

Worstelen met gevoelens

Gevoel. Kluwer woordenboek geeft de omschrijving: “hart, wat door het hart wordt ingegeven”, de Van Dale “wat men innerlijk gewaarwordt”. Klinkt misschien stom, maar deze definities zeggen mij niks, helpen me geen stap verder. Want waar komen gevoelens vandaan? Waarom heb je gevoelens? Waarom beheersen ze je, in ieder geval mijn leven zo? De ene dag, het ene moment voel ik me goed. Vaak supergoed. Terwijl dat het volgende moment in een klap kan omslaan.
Dus, ‘ik word iets innerlijk gewaar’, ofwel, dat ‘mijn hart geeft mij iets in’. Maar waarom? Op basis waarvan? Waarom wisselt dit zo, terwijl er feitelijk helemaal niks verandert? Wat bezielt het hart? Maar ook, kun je gevoelens sturen? Mag je gevoelens sturen? Moet je gevoelens soms sturen?
Gisteravond had ik het met een vriendin over pedofilie. Natuurlijk, het is de laatste week een hot item geweest in verband met de pedofielenpartij. En daarnaast, waar hebben we het die avond niet over gehad.
Nu keur ik pedofilie absoluut resoluut af. Maar bovenal snap ik het niet. Ik begrijp niet waarom iemand verliefd wordt op iemand die zo jong is. Alleen al het idee maakt me misselijk. Er knapt iets in mij en het maakt me kwaad. Hoe kun je! Ik zou willen roepen dat ze ziek zijn, dat er gewoon iets niet spoort. Wat volgens mij ook het geval is.
Maar tegelijkertijd weet ik ook dat je gevoelens niet (altijd) in de hand hebt, waardoor je in een lastig pakket terecht komt. De laatste jaren is het een paar keer gebeurd dat ik opeens niet meer verliefd was op mijn, inmiddels dus ex-vriendin. En andere keren werd ik, terwijl ik hoopte een goede vriendschap op te kunnen bouwen, opeens tot over mijn oren verliefd. Wat ook alles verandert. Je wilt het niet, probeert je gevoel te sturen, maar kunt niet anders. Als je haar naam uitspreekt, verschijnt er, of je wilt of niet, een glimlach op je gezicht. Superleuk… behalve wanneer het niet beantwoord wordt, en je merkt dat het de vriendschap in de weg staat. Op zo’n moment wou je dat je die gevoelens niet had, dat ze een man was… of je nicht J. Dat je ‘gewoon’ je gevoel kon sturen. Of beter nog, dat van haar… Dat je cupido kon vragen tussen al zijn drukke bezigheden tijd te maken een pijltje in haar hart te schieten. Want, dat heb ik wel geleerd, daar is de oorsprong van het gevoel.
Volgens mij heb je overigens wel in de hand wat je met de gevoelens doet. Daarbij is een van de basisovertuigingen in mijn leven is dat je andere mensen niet bewust mag kwetsen, ondanks dat je gevoelens hebt. Maar vind ik vaak ook dat je je gevoel moet volgen. Lastig…

Muziek: weer, of nog steeds, Placebo met Post blue