‘Drie dichteressen op muziek’; terrorisme voor het oor

Abbie de Quant op fluit, Monique Krus zang/sopraan en Elizabeth van Malde op piano
Gezien: 25 januari ’06, kleine zaal Oosterpoort

Na een drukke werkdag zat ik afgelopen woensdagavond met een vriendin te wachten op de drie dichteressen, een van de voorstellingen in de serie ‘Moderne klassiek’. Bij het bestellen van de kaarten had ik geen flauw idee wat ik kon verwachten, maar de ervaringen tot nu toe waren boven verwachting. De eerste kennismaking was op 3 oktober met een prachtige en originele uitvoering van het hooglied door Eleonore Pameijer, Marcel Beekman, Rudolf Lucieer en Nettie Blankenen. Echt, kippenvel… En op 9 november trakteerde de pianist Ralph van Raat het publiek tussen de composities door op een college over moderne pianomuziek. Niet dat ik inmiddels fan ben van moderne muziek; verre van dat, maar ik moet toegeven dat er zeker leuke dingen tussen zitten.
Met die insteek zat ik op de eerst noten te wachten. Ik was voor mijn gevoel aardig voorbereid op wat er ging komen, maar dit kon niet voorkomen dat na het eerste gedicht verschrikt rechtop in de stoel zat.
Het grootste deel van de tijd heb ik geprobeerd de muziek te begrijpen en mijn onbegrip te wijten aan mijn eigen vermoeidheid en onbekendheid met het genre. Maar na de pauze kwam daar de plens ellende die de emmer deed overlopen. Eerst werd een heel mooi gedicht van Michaelis (Op het witte kussen) op muzikale wijze vakkundig verkracht. Direct daarop volgde een walgelijke uitvoering van Het Spraakgevaarte (Herzberg). Het begon met: “Er is een monster dat leeft van kreten”. En ze had het niet beter kunnen zingen; hier was duidelijk sprake van gedegen zelfkennis. Ik had enerzijds moeite om mijn plaatsvervangende schaamte te onderdrukken en tegelijkertijd om het lachen in te houden. Toen ze halverwege ook nog zong: “Je kunt nog veel onaangenamer klagen”, hield ik het niet meer.
Op sommige momenten tijdens het concert werd ik even geraakt, maar dit werd meestal onmiddellijk weer teniet gedaan door harde korte klanken van de piano of een koude sopraanstem. Het geheel kwam heel hard en koud over, terwijl een groot deel van de gedichten over gevoelige onderwerpen ging.
Het leukst van de avond waren de aanwezige mensen. Er lijkt rond dit soort voorstellingen iets ‘superieurs’ te hangen, en een groot deel van het publiek zat zichtbaar moeite te doen om de voorstelling te begrijpen en te waarderen. Naar Gronings gebruik was er aan het eind natuurlijk weer een aantal mensen die een staande ovatie gaf… maar het bleef mondjesmaat.
Voor mijn gevoel een mislukt experiment, dat zo snel mogelijk moet worden vergeten.

Eurosonic en Noorderslag 2006

Eurosonic; 12 en 13 januari 2006, diverse locaties binnenstad Groningen
Noorderslag; 14 januari 2006, Oosterpoort Groningen, www.noorderslag.nl

Bij Noorderslag en Eurosonic strijden positieve en negatieve kanten van het concept elk jaar weer met elkaar. Naast alle her en der geprogrammeerde bandjes, die vooral tijdens Eurosonic zorgen dat ik constant het gevoel heb het beste te missen, is het een soort sociale reünie van cultuurminnend Groningen. Hoe een avond verloopt, hangt dus ook sterk af wie je die avond tegen komt… En daarbij geldt niet altijd ‘hoe meer zielen, hoe meer vreugd’. Resultaat is dat ik ook dit jaar met gemengde gevoelens terugkijk.

Ik moet meteen toegeven dat ook mijn verwachtingen over de bandjes niet reëel zijn. Een klein van mijn cd kast bestaat uit muziek van Nederlandse artiesten. En van de bandjes die tijdens de drie dagen optraden, heb ik niet één cd in de kast staan. Toch betrap ik mij erop dat ik een zaal inloop met dezelfde verwachtingen als bij bijvoorbeeld een festival als Rock Werchter of Pinkpop. Dat er dus nog drie bandjes waren die mij echt wisten te boeien, en nog een stuk of 4 die ik leuk vond, is dus op zich geen slechte score.

De leukste band speelde meteen de eerste avond: 2Raumwohnung (http://www.2raumwohnung.de/) was een van de vele bandjes uit het momenteel superhippe Duitsland. De hypersexy zangeres, die met haar dansgedrag zelfs bij vrouwen rode blosjes op de wangen wist te toveren, verzorgde met een frisse band een feel good optreden dat stond als een huis. De rest van het programma in Simplon leek vervolgens mee te liften op het goede gevoel, en na optredens van o.a. Wesbam & Band en Masha Qrella ging ik zeer voldaan naar huis.

De tweede avond groeide ons reisgezelschap opeens van 3 naar een stuk of 8 mensen. Dit hield meteen in dat we, net als bij een groot vrachtschip gebeurt, een stuk minder wendbaar waren. Het grootste deel van de avond bestond uit traag navigeren van podium naar podium, waarbij we volgens mij steeds net achter het net visten. Uiteindelijk kwamen we uit bij Minerva, waar rond middernacht ‘Wir sind helden’ optraden, weer een band uit het Duitse broeinest. De band speelde de sterren van de hemel waarbij er zelfs werd gecrowdsurft. (www.wirsindhelden.com)

Zaterdag was de climax van de muzikale uitputtingsslag. Het eerste dat bij me opkomt, is dat het jammer was dat er geen Duitse bandjes op Noorderslag waren. Ik heb heel weinig op met hip-hop, Urban en de monotone ‘dertiger’ rock van Racoon kon me al helemaal niet boeien. Aangezien dit het grootste deel van het programma vulde, bestond de avond vooral uit het wandelen van zaal naar zaal. Domper op de avond was dat de winnaar van de grote popprijs 2005, Within Temptation, wegens de recente bevalling van de frontvrouw, niet optrad.

De redders van de avond waren Spinvis, Elle Bandita en Kraak & Smaak. Bij Spinvis had ik hoge verwachtingen, die hij meer dan waar wist te maken. Recensies spraken meestal over iemand die eigenlijk niet echt van optreden houdt, en bijna emotieloos zijn liedjes staat te spelen. Maar het tegendeel bleek hier het geval; hij stond te lachen, en veroorzaakte door zijn speeldrang de eerste vertraging in het programma. Het hele publiek was getuige van zijn een-tweetje met de stagemanager, waarbij hij duidelijk te verstaan had gekregen dat hij nog maar 1 nummer mocht spelen… gelukkig was hij eigenwijs en speelde lachend nog twee van zijn briljante composities.
Een ander hoogtepunt was Kraak en Smaak. Gewoon lekkere funcky soul achtige muziek, heerlijk om op te dansen… maar door de eentonigheid zou ik het niet snel kopen. Totaal tegenovergesteld was het optreden van Elle Bandita. Na een kwartier raggen, schreeuwen, springen en SM liet zij de hele zaal verbluft achter. Na deze optredens sloeg de vermoeidheid toe, en op het voor Noorderslag onchristelijk tijdstip van 2 uur ging ik huiswaarts. Later hoorde ik dat daarna het echte feest begon; in de 3FM hoek is tot in de vroege uurtjes live muziek gedraaid. (www.kraakensmaak.nl, www.spinvis.nl, www.ellebandita.nl)

De balans opmakend was het een lekker tussendoortje waarbij ik in korte tijd snel op de hoogte ben gebracht van de huidige stand van de Nederlandse en Europese muziekscene. Maar qua muziek ga ik toch echt voor Rock Werchter…