Lowlands 2010

Eigenlijk een schande dat ik het weekend waarin ik 35 werd voor het eerst kennis heb gemaakt met Lowlands. Vooral omdat muziek, en met name de niet-mainstream muziek, een van mijn grote passies is.

Natuurlijk heb ik al jaren de meest uiteenlopende verhalen over het festival gehoord; van moddergooien, het slikken van allerhande verlichtende middelen van verschillende kwaliteit tot onvergetelijke concerten die je als muziekliefhebber toch echt niet gemist mocht hebben. Helaas was er altijd ´iets´ dat roet in het eten gooide: namelijk het festival was gelijktijdig met het Noorderzon Festival in Groningen. Nu de banden met Groningen steeds losser worden viel de keuze dit jaar op Lowlands. En beperkt Noorderzon zich tot het tweede weekend.

Samen met mijn broer heb ik drie dagen over het terrein bij Biddinghuizen gestruind. Het mooie van het festival vind ik, naast de brede programmering, de diversiteit aan mensen. Van alto tot yup, in pak tot vogelpak, in de leeftijd van rond de 13 tot 70, liep gebroederlijk door elkaar. Hoewel je bij de meeste optredens wel een duidelijke schifting zag. Het duidelijkst was dat bij Mark Lanegan, waar het publiek met name bestond uit ietwat verlopen kalende dertig-plussers, met name mannen. Door het mooie weer waren de meeste mensen het hele festival vrolijk gestemd en hing er een heerlijke sfeer. Zelfs het eten was prima, met dank aan La Place en diverse Indiase en Indonesische eettentjes.

Voor mij draaide het natuurlijk in de eerste plaats om de muziek. Als je van optreden naar optreden vliegt, terwijl je weet dat er op het moment dat je ergens staat te kijken en te luisteren nog drie bandjes spelen, word je selectief en kritisch. Zeker als je bedorven bent door een rijke dosis herinneringen aan andere concerten.

Ik heb gemerkt dat of een optreden indruk maakt, afhangt van een aantal zaken. In de eerste plaats een combinatie van de band (deze moet gedreven zijn, zichtbaar plezier hebben), het geluid, de muziek (enigszins interessant, vernieuwend en niet te braaf/simpel) en of je de muziek kent. Daarnaast speelt het publiek een zeer grote rol. De mensen om mij heen, en hoezeer zij ‘los’ gaan of meeleven (of ten minste het fatsoen hebben niet te praten), is een randvoorwaarde om me volledig in te leven. Ten slotte is er nog het verwachtingsniveau en mijn eigen stemming. Een combinatie van deze elementen en de verwachting die ten minste waargemaakt wordt, zorgt voor een onvergetelijk optreden. Nogal wat voorwaarden…

Alle stukjes vielen bij het optreden van LCD Soundsystem op z´n plek. Deze band, die met haar laatste tour bezig schijnt te zijn, zette een ongelooflijke show vol energie neer die muzikaal zeer goed in elkaar zat. Gepassioneerde zang, strakke meeslepende ritmes , gespeeld door een band die er volledig voor ging. Daarbij had ik het geluk tussen een aantal (wildvreemde) mensen te staan die compleet uit hun dak gingen. Na een uur onafgebroken hartstochtelijk dansen kon het weekend al niet meer stuk.

Natuurlijk waren er meer optredens die indruk maakten. Selah Sue was de perfecte achtergrondmuziek om in het zonnetje van een biertje te genieten, wat ook gold voor de Malinese artiest Vieux Farka Toure en de Ijslandse Jonsi. Heerlijk dansen, zonder dat de muziek echt indruk maakte, was het bij Diablo Swing Orkestra, Hot Chip, Holy Fuck en Shantel & BCO. En de muziek van The National, Cymbals Eat Guitars, Tame Impala en Yeasayer zit gewoon erg goed in elkaar en wist me het hele optreden vast te houden.

Tegenvallers waren er natuurlijk ook. The Broken Bells en Blood Red Shoes waren ronduit saai en Gonjasufi boeide beduidend minder dan op de laatste (uitstekende) plaat. De gehypte band Mumford and Sons viel, waarschijnlijk door de te hoge verwachtingen, wat tegen. Een mooie show, vol overgave gebracht, maar het was net iets te makkelijk. Wellicht de reden dat ze inmiddels zijn doorgebroken; om 16 uur stond de hele Alpha tent, de grootste tent op het terrein, al afgeladen vol. Opmerkelijk voor dat tijdstip.

Natuurlijk was er vanaf het moment dat de programmering bekend werd commentaar; wat deden Anouk, The Specials, Burning Spear op Lowlands?

Het programmeren van een film in de Alpha ging, ondanks het bijzondere idee (met 20.000 mensen een slechte actiefilm kijken met verlopen helden, the Expendables), verloren in technische en logistieke problemen; het geluid was slecht, het scherm vanuit veel posities slecht zichtbaar en het publiek onrustig. Van begin af aan liepen er rijen mensen door het publiek.

Een niet-muzikaal hoogtepunt was een lezing van Ruud Kooistra, een van de ondernemers achter het bedrijf Tendris (http://www.tendris.nl) die led-lampen produceert. Het inspirerende verhaal over hoe je ondernemerschap en duurzaamheid kunt combineren was enigszins confronterend, maar vooral hoopgevend.

Al met al was Lowlands zeer geslaagd en voor herhaling vatbaar. Hoewel ik wellicht volgend jaar het Belgische festival Pukkelpop (http://www.pukkelpop.be), dat hetzelfde weekend plaatsvindt, ga proberen. De line-up van dat festival is over het algemeen nog beter dan die van Lowlands… Maar de sfeer kan nauwelijks beter.