Arcade Fire 29 augustus 2011 Heineken Music Hall

Arcade Fire is al jaren een van mijn favoriete bands. Ze weten met hun opzwepende muziek, vol verschillende klanken, niet te makkelijke, wat duistere muur van geluid en teksten met een boodschap, bij mij exact de juiste snaar te raken.

En nu was het eindelijk zover; hun eerste optreden in Nederland in jaren, en ik had een kaartje. Vanaf de eerste tonen was ik in de juiste stemming. De zevenkoppige formatie speelde, in de hooguit 1,5 uur dat het optreden duurde, in sneltreinvaart bijna het complete laatste album (The Suburbs), afgewisseld met flink wat ouder werk van zowel Neon Bible als Funeral. Op het podium was altijd wat te zien; alle leden van de Canadese band deden er alles aan om het ons naar de zin te maken, bijgestaan door videobeelden die een prachtig - en soms vreemd - decor vormden.

Het publiek moest er wel wat voor terugdoen; de mensen die op de tribune zaten, moesten van de frontman gaan staan: de leden van de band gaven energie, maar dat kon alleen als ze energie van de zaal terugkregen. Dat ging aan het begin redelijk; de meest mensen gingen direct staan, maar het grootste deel daarvan ging daarna ook snel weer zitten als er een rustiger nummer kwam.Na het laatste nummer, het meezingnummer 'No Cars Go', was er geen twijfel meer; tot aan de laatste rij stonden de mensen mee te schreeuwen.

Het geluid was niet echt fantastisch afgesteld. (Mede) daardoor veranderde de muziek soms in een brei, waardoor het bij een aantal nummers even duurde voordat je door had welk nummer was ingezet. Het kan ook zijn dat dit standaard gebeurt bij hun live optredens; het was de eerste keer dat ik ze zag. Maar hopelijk niet de laatste keer. Veruit het beste optreden van het jaar.

Tips Into the Great Wide Open 2011

Alle ingrediënten voor een fantastisch weekend zijn aanwezig; een prachtig eiland, een leuk gemengd publiek, goede voorzieningen en een line-up waar je u tegen zegt. De enige onzekerheid is het weer, maar ook dat lijkt volgens de buienradar geen roet in het eten te gooien. Waar Lowlands dit jaar qua programmering teleurstelde, is het bij ITGWO watertanden. Het is een goede mix van artistieke hoogtepunten, feestmuziek en grote namen. Kortom; ITGWO, we zijn er klaar voor. Hierbij een aantal tips voor komend weekend.

Muzikaal zorgen Agnes Obel, Crystal Fighters, tUnE-yArDs en Kurt Vile voor het nodige luisterplezier. Alle vier deze bands hebben afgelopen jaar interessante albums gemaakt. Niet te missen.

Dat goede muziek prima samengaat met dansbaarheid bewijzen Jingle by Night (Jungle by Night i.s.m. Jiggy Dje), Kings of Convenience en de Crystal Fighters. Zij staan garant voor een feest, zoals de zanger van de Kings of Convienience vorig jaar bewees met het spetterende optreden van zijn andere project: the Whitest Boy Alive.

Ook grote namen ontbreken deze editie niet, zeker sinds de het laatste moment dEUS aan het programma is toegevoegd. Samen met de Jeugd van Tegenwoordig, Bettie Serveert met Palomine en Bonobo zijn dit publiekstrekkers die zorgen voor een volwassen programmering.


Een van de leukste punten van het festival, is het grote aantal pareltjes van eigen bodem zoals Marike Jager, Roosbeef, Eefje de Visser, en Lucky Fonz III, the Black Atlantic en Alamo Race Track.

Tussen de overige bands valt waarschijnlijk ook nog genoeg te ontdekken. Luister als voorproefje alvast naar de ITGWO Spotify playlist. Veel plezier!

Lowlands 2011; het jaar van Seasick Steve, Agnes Obel, Beardyman en Happy Camper

Lowlands 2011 is een veelbesproken editie. In een recordtempo uitverkocht, veel commentaar op de programmering, het drama bij Pukkelpop en uiteindelijk qua weer een fantastisch weekend.

Het festival stond in november 2010 al in de belangstelling. Verbaasd en soms in shock werd erop gereageerd dat het festival in minder dan twee uur was uitverkocht. Alleen de hard-core kopers hadden kaartjes kunnen krijgen. Deze snelle kaartverkoop leek dit helaas een neveneffect te hebben: financieel gezien was dit jaar voor de kaartverkoop een aantrekkelijke programmering niet nodig. Of dit de reden is voor de programmering weet ik niet, maar het was opvallend hoeveel net-niet bands er stonden. Zoals Flogging Molly in plaats van de Pogues en Beady Eye in plaats van Suede. Ook de hoofdacts zijn allemaal ver over hun artistieke hoogtepunt heen.

Desondanks was er als je goed zocht voldoende te ontdekken. Ook bood het de kans in korte tijd heel veel bandjes te zien. Na vier nummers van Interpol, Beady Eye, Flogging Molly, Offspring en dEUS kon je constateren dat ze nog steeds goed zijn, maar hetzelfde doen als een paar jaar geleden. Zodat je weer op zoek kon naar verrassingen.

Dit jaar zijn vier optredens me bijgebleven, elk om verschillende redenen; het was romantisch wakker worden bij Agnes Obel, verrast worden door de rauwe emotie bij Seasick Steve, met bewondering luisteren naar de stemkunstenaar Beardyman en ultiem blij worden bij Happy Camper.

Totaal verrast was ik door het optreden van Seasick Steve. Op het podium een oude bluesrocker, die samen met een drummer een waanzinnig optreden gaf. Het applaus van de niet volle zaal – onterecht – oorverdovend – terecht -. De bebaarde Amerikaan bespeelde het publiek moeiteloos, zowel qua muziek als met verhalen over zijn leven. De rauwe gitaren waren voor mij een heerlijke afwisseling met de elektrobeats die de rest van het festival domineerden.

Ook Happy Camper stond vooraf niet in mijn lijstje. Happy Camper is een project van Job Roggeveen van El Pino & The Volunteers. Afgelopen jaren heeft hij gewerkt aan een album met zo compact en melodieus mogelijke popliedjes, gezongen door een hele serie aan verschillende vocalisten. Het resultaat is niet alleen een heerlijk album, maar ook de basis van een van de leukste optredens van Lowlands. Een stroom van het beste van Neerlands bodem beklom, vol lof aangekondigd door hun voorganger, het podium. De energie en plezier spatten er bij iedereen vanaf. Bij het laatste nummer stonden onder andere Tim Knol, Odilo Girod (Coparck), Janne Schra (Room Eleven), Leine, Johannes Sigmond (Blaudzun), Marien Dorleijn (Moss) en David Pino op het podium. Een genot om naar te kijken en luisteren.

Agnes Obel maakte op het vroege tijdstip (zaterdag, 11.30 uur) mijn verwachtingen meer dan waar. Mooie liedjes, afgewisseld met instrumentale piano/cello-duetten. Heerlijk om mee wakker te worden.

Totaal anders was het optreden van Beardyman, een beatboxer die in zijn eentje een stroom bekende covers ten gehore bracht. Ook hij was, net als Agnes Obel, duidelijk te groot voor de gekozen locatie; de Xray. Het stond rijen-dik om het blikken gebouw, en binnen was het veranderd in een stomend-hete dansende massa.

Verder zorgden de Wild Beasts, Fleet Foxes, Crystal Fighters, Palmbomen en Jungle by Night voor prima optredens. Helaas heb ik ondanks al het heen en weer-geren de –naar horen zeggen - spetterende optredens van Skunk Anansie en Babylon Circus gemist. Een handje geholpen door het mooie weer, was het al met al een mooie editie, waar vooral de kleinere bandjes verrasten.