Werchter 2008; een stoffig jaar.

Elke verslag van Werchter 2008 levert gegarandeerd een ander beeld op. Een recensie is altijd al gekleurd, maar bij een festival met meerdere podia en een parallelle programmering, speelt ook geluk een rol. Op basis van een vooraf opgesteld lijstje vlieg je van band naar band, maar of je de hoogtepunten ziet en ze zo ervaart, wordt voor een deel door toeval bepaald. En natuurlijk door het gezelschap, het weer (hoe nat je wordt) en de mate van uitputting. Dus beschouw onderstaand verslag echt als mijn mening.

Want, hoewel het gezelschap uitstekend was, ik tijdens de bui toevallig in de Pyramid tent stond, kende dit jaar voor mij eigenlijk maar een echt hoogtepunt; Neil Young. Er wordt beweerd dat de organisatie 1 miljoen euro heeft betaald om hem er te laten spelen; wat mij betreft was het elke euro waard. Neil leek een top avond te hebben, waarbij hij tussen de nummers door liefdevol naar zijn echtgenote keek, die op de achtergrond vol overgave meespeelde. Neil verwende het publiek met een gemengde mix uit zijn omvangrijke oeuvre, waarbij hij de echte liefhebbers trakteerde door een groot deel van het programma te vullen met het minder bekende werk van de Crazy Horse. Het mooiste was de lol die de oude rocker uitstraalde. Na dit optreden van ruim 2,5 uur, kon de avond niet meer stuk. Het was het aan Moby om het spreekwoordelijke dak van de weide af te blazen. Een heerlijk optreden, maar wel doorspekt van een hele berg nostalgie; het hele album Play kwam voorbij, waarna het optreden werd afgesloten met zijn singel uit 1994; Feeling So Real.

En dat was voor mij typerend aan de programmering van dit jaar. Met de Counting Crows, Lenny Kravitz, R.E.M., The Chemical Brothers, The Verve, Kings of Leon, Ben Harper, de Kooks, Raconteurs, Kaiser Chiefs en (brr..) Anouk maak je mij gewoon niet echt blij. Het zijn grote namen, maar echt verrassend zijn ze al jaren niet meer. Met de kanttekening dat, op het moment dat Lenny even een uitstapje maakte van zijn standaard hit repertoire, hij me volledig overrompelde. Toen liet hij blijken dat hij en zijn band echt steengoed zijn. Een beetje jammer dat er vervolgens weer een paar kapot gespeelde hits kwamen…

De grootste tegenvallers van het festival waren R.E.M. en Hercules and Love Affair. Verrassend, want een paar jaar geleden was R.E.M. voor mij een van de hoogtepunten van het festival. Het optreden sluit goed aan op mijn ervaring met hun laatste cd: Accelerate, die na 2 keer beluisteren ergens in de kast is beland en inmiddels stof ligt te verzamelen.
Dat Hercules tegenviel, had ik kunnen verwachten. Anthony (van the Jonsons) had afgezegd, dus wat mij betreft valt dan het hart, het speciale van de band, weg. Ze speelden wel, probeerden de tent mee te krijgen, maar zonder al teveel resultaat.

De enige echte verrassing van het festival was Ginderman. Nick Cave met lang haar en een ontzettend foute snor, die verschrikkelijk foute muziek speelt. En hoe! Je waant je binnen de kortste keren in een truckerscafe a la From Dusk Till Dawn. Werkelijk fantastisch neergezet, tot in de details uitgewerkt en op een bepaalde manier adembenemend mooi. Na het optreden had je echt even tijd nodig om weer op aarde te komen.
Laten we het positief afsluiten, want er waren zeker een aantal interessante bands te ontdekken: Vampire Weekend, The National, Patrick Watson, My Morning Jacket, het energieke en frisse MGMT en de underdog Devotchka. Daarnaast is het altijd mooi Radiohead weer aan het werk te zien en horen, stond Sigur Ros al een tijd op mijn verlanglijstje en was er met Soulwax en 2manyDJ’s voldoende te dansen.