You’d think life’s miserable… Micah P. Hinson, 17 mei in Ekko Utrecht

When you listen to my songs, you’d think life’s miserable… Zo concludeerde Micah P. Hinson nadat hij een half uurtje aan het spelen was. Maar direct daarop: “But it’s not. Just some parts of it.” Het leek het keerpunt van de avond.

Het optreden begon rauw. Micah kwam met wandelstok het podium opgestrompeld. Zichtbaar onder invloed van ten minste drank en wiet, probeerde hij zich staande te houden. Hij mompelde iets over een klein ongeluk. En ik hield mijn hart vast voor wat komen zou.

De eerste nummers bestonden uit nieuwer werk, waarbij hij met zijn stem de ellende van de nummers echt beleefde. Niet zuiver, niet makkelijk, maar wel vol emotie. Het publiek, een volle zaal liefhebbers, reageerde enthousiast. En gedurende het optreden zag je Micah bijtrekken. Hij werd losser. De teksten tussen de nummers door langer en vol grapjes. Zo verwonderde hij zich over het rookkanon dat bleef puffen, over de lichten die een zoom veroorzaakten en stelde de vraag of Obama toch Osama was, of wellicht een robot. Schijnbaar zonder onzekerheid uitte hij zijn verbazing over het feit dat er publiek was om naar hem te luisteren. Want een muzikant wilde hij zich nauwelijks noemen.

Hij speelde nummers van alle cd’s, waarbij alleen de cover-cd “All dressed up..” onaangeroerd bleef. Na het zingen van twee nummers van de eerste cd “My baby and the satalite” concludeerde hij dat het tijd was dat er wat nieuwe nummers kwamen. Waarvan hij er tot groot genoegen van het publiek er direct een uitprobeerde.

De avond voelde als een transformatie. Micah kwam op het podium tot rust. Hij stapte zelfs, na het leegdrinken van een longdrinkglas whisky, over op het drinken van water. Het maakte hem niet uit of mensen zijn muziek mooi vonden of lelijk, of ze hem haatten of van hem hielden. Maar dat er bij optredens zoveel mensen waren, zorgde er wel voor dat hij dit werk kon doen. Daar was hij dankbaar voor. Anders zou hij nog steeds bij alle universiteiten van Amerika eruit gegooid worden.

Dit leek een stelling uit de categorie: ‘grote mond, klein hartje’, want aan het eind van de avond bekende hij dat het optreden voor mensen is dat hij het liefst doet. Maar het was voor die avond mooi geweest. Na anderhalf uur spelen kwamen nog de nummers “Believe” en de toegift “Beneath the rose”, waarna hij naar buiten strompelde om een sigaret te roken.

Voor liefhebbers kwam tussendoor nog even het bericht van het jaar, toen Micah tussen neus en lippen door vertelde dat hij weer eigenaar is van alle nummers die hij heeft gemaakt. En dat hij alle albums opnieuw op LP’s gaat uitbrengen. De reden was helder; hij vond het belachelijk dat zijn albums tegenwoordig voor meer dan 120 dollar over de toonbank gaan.

Na dit nieuws gehoord hebbende, kon de avond al helemaal niet meer stuk. Wat een held.