Primeur op 8WEEKLY.nl

Goed, in principe ga ik een eind mee met het spreekwoord "schoenmaker blijf bij je leest". Maar in dit geval heb ik als penningmeester toch deze grens even overschreden; hierbij mijn eerste artikelop 8WEEKLY.nl.

Eindelijk... het reisverslag op het web...

Sinds ik bijna drie jaar geleden terugkwam van een wereldreis, hangt constant de wens, of meer belofte aan mezelf boven mijn hoofd, dat ik nog iets met het reisverslag wil doen. Inmiddels was die belofte veranderd in een pijnpuntje dat constant ergens aanwezig was. Gisteravond kwam het onderwerp weer even ter sprake, waarbij een vriend van mij zeer terecht opmerkte dat het verslag nu wel erg gedateerd is... en dat bleef wel hangen. Tijd voor actie. Vandaag kwam ik plotseling een manier tegen om zonder hulp het verslag op een eenvoudige manier te publiceren. Ik moet opmerken dat het nog lang niet af is, dat ik nog een aantal pagina's op fouten moet controleren, het laatste gedeelte van de reis nog niet verwerkt is en er nog een heleboel foto's bijkomen. Maar toch wil ik alvast het eerste resultaat laten zien; www.bastiaan.biz/reis

Trippen zonder paddo’s bij het NNO

Scriabin/Nemtin, L’Action Préalable
Noord Nederlands Orkest o.l.v. Tabachnik

Als de wereld donderdagavond rond half 11 was vergaan, was dit waarschijnlijk voor een groot deel toe te rekenen geweest aan het NOO. Scriabin heeft voorspeld dit zou gebeuren na het spelen van de totale uitvoering van het Mysterium, die 7 etmalen zou duren. Wat dat betreft mogen wij Nemtin dankbaar zijn dat hij alleen de voorbereidende handeling heeft uitgewerkt. Die overigens ook goed is voor tweeëneenhalf uur muziek… De bezoeker, jong en oud, werd een psychedelische trip in het vooruitzicht gesteld. Zonder gebruik van opium of paddo’s.

Bij zo’n opgave was het niet verwonderlijk dat het orkest enigszins aftastend begon. Het beheerste spel kon zij echter niet volhouden, want de gedreven pianist Hakon Austbo schudde door zijn felle opzwepende spel het orkest direct wakker. Toen het orkest was losgekomen, ontstak een strijd tussen de piano en het 120 koppig orkest. Door de fladderende stijl van de piano ontstond het beeld van een vlinder die op de vlucht was voor de storm van het orkest, waarbij aan een stuk beelden voorbij vlogen. Steeds wanneer je werd meegezogen in een zware golf van het orkest, zag de piano steeds weer kans te ontsnappen. Maar ook in de rustigere stukken bleef de onrust aanwezig. De beeldende ervaring werd volledig toen het koor halverwege opeens inzette, waardoor je opeens hele films voorbij zag komen. Op andere momenten werden andere zintuigen letterlijk geprikkeld doordat je opeens overal jeuk voelde en het bijna claustrofobisch aanvoelde. Het was meer als een scala van ervaringen dat voorbij kwam, dan dat er sprake was van een geheel. Wel bleek uit alles dat de dag des oordeels dichterbij kwam.

De opbouw van het tweede deel was fantastisch. Het orkest zette direct zwaar in, waardoor je direct verzonk in een zee van klanken. Maar deze keer was de onrust weg. Het was eerder een harmonisch geheel waarin de verschillende instrumenten elkaar afwisselden. Op de achtergrond was wel constant die dreiging, maar daaraan was de luisteraar inmiddels gewend. Tot uit het niets plotseling weer de heldere herkenbare tonen van de piano klonken, alsof deze plotseling was ontwaakt. Hierna kwamen het koor en de sopraan Susan Narucki pas echt los. Door het spanningsveld dat zij schiepen werd het publiek meegezogen in een zee van geluid. Daarin was geen tijd voor beelden, het enige dat restte was in tranche luisteren en kijken naar de eenzame sopraan die alles naar zich toetrok. De wereld buiten de Oosterpoort bestond opeens niet meer. Niet voor niks vroeg in de pauze iemand naast mij enigszins angstig wat er zou gebeuren als de wereld echt zou vergaan…

Helaas deed deze pauze je uit de tranche ontwaken. Het derde gedeelte begon goed, maar het miste de vernieuwende elementen van de eerdere delen. Daarnaast was dit het langste gedeelte, waardoor de vervoering op den duur plaatsmaakte voor een hoopvol wachten op het einde… Dat helaas een half uur te laat kwam. Jammer, het NNO was bijna in de doelstelling geslaagd…

Wel vraag ik mij zeer af of dit stuk een ieder, jong en oud, in extase had kunnen brengen, zoals in de introductie werd beloofd. Mijn indruk is dat vooral het geoefende oor iets met dit stuk kan. Hoewel grote delen sterke verwantheid vertonen met de heroïsche filmmuziek die volle bioscoopzalen trekt, denk ik dat menigeen toch de beelden zou missen. Maar ook voor de geoefende luisteraar was het een hele zit. Niet voor niks had Scriabin grootste plannen met dansers, een lichtshow en wierrook om het voor de toeschouwers gedurende zeven dagen en nachten interessant te houden. Oh ja, en laten we daarbij het verplichte gebruik van opium ook niet vergeten. Dat kan ook helpen…

Radiohead delft onderspit

Gezien: Heineken Music Hall, 9 mei 2006
Het valt mij als fervent Radiohead fan zwaar om toe te geven, maar de concert-krachtmeting tussen de Flaming Lips en Radiohead is met grote voorsprong door de eerste gewonnen.
Waar ik bij de Flaming Lips zwaar onder de indruk was, kon Radiohead deze keer nauwelijks echt boeien. De band speelde vooral veel nummers van de oudere cd’s, waarbij de concentratie vaak ontbrak. Vooral voor de mensen die ze nu voor de eerste keer zagen, moet het een zware teleurstelling zijn geweest dat Tom Yorke halverwege Paranoid Android opeens geen zin meer had. En tot ieders verbazing stopte. Na luide protesten pakte hij de draad wel weer op, maar de magie van het nummer was al gebroken. Dit voorval was typerend voor de avond.Gelukkig werd het oude repertoire afgewisseld met een aantal nieuwe nummers, die voor mij het absolute hoogtepunt vormden van het optreden. Ook hier legde de band de lat bewust laag. Het publiek werd bij het eerste uitprobeersel attent gemaakt op de twee bars aan kanten; voor als de verveling toe zou slaan. Niet dat iemand op die uitnodiging in ging, want elk nummer werd met groot enthousiasme onthaald. Maar toch had ik het gevoel dat dit type grapjes bijdroeg aan het beeld van de avond. Het doel was niet het neerzetten van een evenwichtige, pakkende show, maar een vingeroefening, een try-out. Voor mensen die de band voor het eerst zagen was er voldoende te zien. Daarvoor heeft de band meer dan genoeg in huis. Maar bij mij bleef een nare bijsmaak achter door het schrikgevoel over de nonchalante houding. Waarbij ik meteen een schietgebedje deed dat zij de nieuwe cd wel serieus nemen…

De kracht van woorden

In hoeverre kan het uitspreken van een woord invloed hebben op je? Gisteravond ontlokte de zin “Ik haat die treinreizen” een verschrikte reactie bij mijn collega. Door het uitspreken van zo’n krachtterm kan iets namelijk zijn eigen leven gaan leiden. Zeker met een woord als ‘haten’ moet je oppassen.

Zo heftig had ik het op dat moment trouwens absoluut niet bedoeld. Ik baalde er gewoon van dat ik een fantastische avond vroegtijdig af moest breken, alleen omdat de laatste trein richting Groningen bijna vertrok. Maar in principe heeft ze natuurlijk gelijk.

Een recente ervaring heeft mij op keiharde manier duidelijk gemaakt dat het uitspreken van woorden een grote invloed hebben. De zin “Om eerlijk te zijn niet”, het antwoord op de vraag of ik een lange termijn toekomst samen zag, zette toen in een keer een streep door mijn relatie. Hieraan ging natuurlijk een periode van twijfel vooraf, maar het was schrikwekkend dat met het uitspreken van de zin in een keer het besluit genomen was. Geen terugkeer mogelijk.

Dit principe heeft natuurlijk ook positieve kanten. Zo kan het herformuleren van een wens een grote rol spelen bij de realisatie ervan. Iedereen heeft tientallen wensen. Althans, ik in ieder geval. De wereld biedt zoveel dingen die ik nog wil zien, die ik wil doen of meemaken. Maar op het moment dat ik de wens formuleer als keuze en dit uitspreek, lijkt er iets magisch te gebeuren. Alsof je de wens vastpint en energie in die richting stuurt. Meestal is bij mij het uiteindelijke resultaat dat het ook gebeurt.

Zo moet volgens mij ook het ja-woord bij het huwelijk worden gezien. Je kiest er bewust voor om bij elkaar te blijven, en bekrachtigt deze keuze door dit voor de rest van de wereld uit te spreken. And they lived happily ever after… Maar goed, dat is momenteel nog een ver-van-mijn-bed show. Want het antwoord was nee…

(Achtergrondmuziek: Placebo - Meds)